Het huis werd in 1650 gebouwd. In de achttiende eeuw werd het geheel verbouwd, en in de negentiende eeuw sterk gewijzigd. Kort na de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel gerestaureerd, maar werd na 1924 verlaten, waardoor het verval intrad. In 1992 werden de resten van de ruïne geruimd.

Herman Frederik, graaf van Bergh, heer van Stevensweert bouwde dit huis voor Josine Walborgia, gravin Von Löwenstein Rochefort Wertheim, die op twaalfjarige leeftijd al stiftsdame was in de abdij van Thorn, en toen ze vijftien was als prinses-abdis werd geïnstalleerd. Daarna kwam het kasteel aan de familie Van Limburg-Bronkhorst-Stirum, die het slechts enkele tientallen jaren in bezit hield. In 1719 werd het huis met de heerlijkheden Stevenweert en Ohé en Laak verkocht aan Petrus Hubertus Meulenaers, welke slechts één maand eigenaar was van het kasteel. Philips Willem Frans, graaf van Limburg-Bronkhorst-Stirum kocht het kasteel weer terug, om ze in datzelfde jaar weer te verkopen aan Reinard Vincentius, graaf van Hompesch. Bij diens dood liet hij het huis na aan zijn neef, Sigismond Vincentius Luduvicus Gustaaf, graaf van Heyden-Hompesch. Via huwelijk en vererving kwam het huis toen in handen van Johan Conrad, baron van Riedesel d’Eisenbach. In 1859 kwam het kasteel wederom via huwelijk en vererving toe aan Adolf Marie Frans Carl, graaf van Hompesch-Rürich. In 1919 werd het kasteel door generaal-majoor de Seters verkocht.