In de Fluweelengrot, het kronkelig gangenstelsel onder de Kasteelruïne, is een prachtige wandtekening gewijd aan dit trieste liefdesverhaal. Een Duitse Sage uit de 13e eeuw. Tussen de muren van de Ruïne van het ooit zo prachtige Kasteel van Valkenburg kun je soms fluisterende stemmen horen: “Moordenaar, moordenaar,” terwijl twee blauwe lichtjes om elkaar heen dwalen. Onze gids Jeff verwoordt het mooi: ‘Op de ruïne voel je de oude bewoners om je heen.’ En ook kinderen zijn gefascineerd door dit verhaal, zoals je kunt zien aan de prachtige tekeningen.
De gebroeders Walram en Reginald waren onafscheidelijk. Twee stoere ridders van het machtige Kasteel van Valkenburg. Reginald was de oudste en groot en sterk met een brute kracht. Walram was ook groot, maar bedachtzamer. Ze vulden elkaar perfect aan.
Op een dag bezocht de Graaf van Kleve het kasteel, met zijn dochter Alix. De broers waren op slag verliefd. Allebei konden ze Alix niet uit hun hoofd krijgen, maar hun gevoelens voor haar spraken ze niet tegen elkaar uit.
Een paar maanden later trokken de broers er ’s morgens vroeg op uit om te gaan jagen. Het was stil en de ochtendnevel hing zwaar tussen de bomen van het bos.
‘Zullen we naar Kleve rijden?’ Vroeg Reginald uit het niets.
‘Naar Kleve, dat is een eind. En we worden niet verwacht.’ Antwoordde Walram verbaasd.
‘Je denkt toch niet dat ze ons wegsturen?’ lachte hij luid terwijl hij zijn paard aanspoorde, ‘Ik zie je daar broeder.’
Zo reden ze uren tot ze in de verte het slot van Kleve zagen. Reginald spoorde zijn paard nog eens aan en arriveerde als eerste.
‘Alix,’ riep hij, toen hij de vrouw van zijn dromen zag.
‘Reginald,’ zei ze terwijl ze over zijn schouder probeerde te kijken, ‘wees welkom. Bent u alleen?’
‘Nee, mijn broer is niet zo’n geweldige ruiter,’ zei hij lichtelijk geïrriteerd.
Het gezicht van Alix bloeide opeens op. Reginald draaide zich om naar de aanstormende Walram.
‘Walram,’ riep ze zwaaiend, ‘welkom!’
Walram sprong van zijn paard en liep op de uitgestrekte handen van Alix af. Zo stonden ze daar, zich onbewust van de dodelijke blikken van Reginald.
Zo ging de dag voorbij, de donkere wolken boven Reginald bijna tastbaar. Ook de Graaf van Kleve zag het. Bij het afscheid nam hij Reginald terzijde en zei: ‘Het leven bestaat uit voorspoed en tegenspoed. Een goed ridder neemt beide met een vroom en sterk gemoed.’
‘En daarna vecht hij tot hij erbij neervalt,’ antwoordde Reginald met duistere blik, besteeg zijn ros en reed weg.
‘Reginald, broeder, wacht!’ riep Walram terwijl hij zwaaide naar Alix, ‘Tot snel Alix!’
Toen Walram Reginald ingehaald had, stokte zijn adem bij het zien van de woede op zijn gezicht.
‘Ik vraag je een ding broer,’ zei Reginald met rauwe stem. ‘trouw niet met Alix.’
‘Maar Reginald, zonder haar kan ik niet leven. We gaan trouwen, met of zonder jouw zegen.’
Zonder nog een woord te zeggen gaf Reginald zijn paard de sporen en verdween in een wolk van stof.
Eenzaam reed Walram door de invallende nacht naar huis. Hij was gelukkig en bedroefd tegelijk voor wat hij op deze dag had gewonnen en verloren.
Wil je weten hoe dit verhaal afloopt, kijk dan op onze website onder ‘Walram’s Bruid’ en lees verder.
